ΜΕΛΙΚΗ ΗΜΑΘΙΑΣ

Η Μελίκη ενδεχομένως να μην έχει πολλά να προσφέρει σε κάποιον επισκέπτη. Ωστόσο για εμένα που κατάγομαι από εκεί αποτελεί τη σύνδεση με τις παιδικές μου αναμνήσεις και τον τόπο διακοπών μου στις εορταστικές περιόδους του χρόνου αλλά και τα καλοκάιρια.
Βρίσκεται επί αιώνες ριζωμένη στο νομό Ημαθίας και αποτελεί περιοχή με ιδιαίτερα και σημαντικά ιστορικά και λαογραφικά χαρακτηριστικά, πολλά από τα οποία οφείλει στη γεωγραφική της θέση, καθώς βρίσκεται νοτιοανατολικά του ποταμού Αλιάκμονα, ανατολικά της Βέροιας, ενώ απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από τη μακεδονική πρωτεύουσα, τη Βεργίνα. Ξεκινώντας από πολύ παλιά, περίπου το 1600, συναντάμε έναν μικρό πληθυσμό από τα Χάσια και Αντιχάσια όρη να κατηφορίζει προς τον σημερινό Ημαθιώτικο κάμπο, με στόχο την αναζήτηση καλύτερης τύχης σε εδάφη γόνιμα. Οι άνθρωποι αυτοί δημιουργούν μια μικρή κοινότητα και ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία, ενώ παράλληλα αναπτύσσουν ιδιαίτερα και τη μελισσοκομία. Μάλιστα, εξαιτίας της αυξημένης παραγωγής μελιού σε συνδυασμό με τη συχνή επίσκεψη λύκων στην περιοχή, η κοινότητα παίρνει την επωνυμία Μελίκη.
Φέτος, μιας και τα Χριστούγεννα έπεσαν Παρασκευή, ήταν μια καλή ευκαιρία για ταξιδάκι –αν και λίγο κουραστικό καθώς τα Τέμπη ήταν κλειστά λόγω κατολίσθησης.
Χάρηκα πολύ τις οικογενειακές στιγμές (αφού οι γιορτές αυτές το επιτάσουν!) και είδα φίλους και γνωστούς που είχα πολύ καιρό.
Οι κάτοικοι του χωριού αυτού ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία. Οι ρυθμοί κυλούν αργά και είναι ένας τόπος χαλάρωσης, αφήνοντας για λίγο τους φρενήρεις ρυθμούς της πόλης. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα περίπατο στους δρόμους, στις ήσυχες γειτονιές του χωριού, με ένα γλυκό κρύο να σε τυλίγει και να μυρίζεις τις μυρωδιές του καμένου ξύλου από τα τζάκια των κατοίκων.
Μερικά παραπανίσια κιλά ήταν το αποτέλεσμα από τα γιορτινά τραπέζια, και ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί άλλωστε στις χειροποίητες πίτες και το ζεστό ζυμωτό ψωμί...!
Το βράδυ των Χριστουγέννων βρεθήκαμε στην ταβέρνα για το χορό της τρίτης λυκείου, προκειμένου να ενισχύσουμε την εκδρομή των εφήβων μας. Ενώ δεν έλειψε και μια βόλτα στην όμορφη συμπρωτεύουσα, η οποία απέχει μόλις μία ώρα.
Οι παραδόσεις τηρούνται ευβλαβικά κάθε χρόνο και φέτος –όπως κάθε Χριστούγεννα – τα Ρουγκάτσια βγήκαν στη Μελίκη την παραμονή των Χριστουγέννων, κατά το έθιμο, όπως αυτό αναβιώνει απο το 1974, ο Λαογραφικός Όμιλος Μελίκης και Περιχώρων. Αφού προσκύνησαν στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και πήραν την άδεια του Δημάρχου Κώστα Καρέλη, γύρισαν στο χωριό για το καλό του χρόνου με τη συνοδεία των ζουρνάδων. Ένα έθιμο που τα τελευταία χρόνια αναβιώνει σ’ όλα τα χωριά του Ρουμλουκιού, κρατώντας έτσι το τοπικό παραδοσιακό χρώμα τις ημέρες του Δωδεκαημέρου..
Φεύγοντας ένιωσα και πάλι το συναίσθημα που ένιωθα παιδί, σαν να μην ήθελα να φύγω. Θα ανταμώσουμε σύντομα όμως και πάλι, έχω υποσχεθεί!!