Αν αναζητάτε τη γαλήνη και την ηρεμία μακρυά από το θόρυβο της πόλης, τότε η Δημητσάνα δε θα σας απογοητεύσει. Χτισμένη σε επιβλητικούς βράχους, αυτό το κομμάτι της Αρκαδικής γης, προσφέρει στον επισκέπτη ανεπανάληπτες στιγμές χαλάρωσης ειδικά τις μέρες του χειμώνα.
Μιας και είχαμε μόνο δύο μέρες στη διάθεσή μας, αμέσως με την άφιξή μας, κατευθυνθήκαμε προς το υπάιθριο μουσείο υδροκίνησης και αυτό που μας περίμενε ήταν μεγάλη έκπληξη! Το συγκεκριμένο μουσείο είναι χτισμένο μέσα στο πράσινο και μας δόθηκε η δυνατότητα να μάθουμε πώς οι άνθρωποι, χρησιμοποιώντας τη δύναμη από την ορμή του νερού, κατάφερναν να κάνουν την καθημερινότητά τους πιο εύκολη. Ξεναγηθήκαμε στο νερόμυλο και ταξιδέψαμε με τη φαντασία μας σε μια άλλη εποχή, μάθαμε πως φτιαχνόταν η ρακή αλλά και το μπαρούτι για το οποίο φημίζεται η Δημητσάνα. Σταθήκαμε επίσης τυχεροί, καθώς υπήρχε και ένας χώρος, ο οποίος το διάστημα που πήγαμε φιλοξενούσε έκθεση φωτογραφίας, με θέμα τη μετανάστευση των Ελλήνων στην Αμερική, με πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες.
Αυτό που μας έκανε αρνητική εντύπωση ήταν στην επόμενη στάση μας στη μονή Αιμυαλών, όπου μια πινακίδα στην είσοδο μας απαγόρευε να εισέλθουμε σε περίπτωση που ήμασταν γυναίκα και φορούσαμε παντελόνι ή άντρας με αμάνικο μπλουζάκι. Επιπλέον, μας πληροφορούσε ότι η μονή δεν αποτελεί ούτε αξιοθέατο, ούτε χώρο διασκέδασης (!) Δυστυχώς, τέτοιες δηλώσεις εκ μέρους των μοναχών, το λιγότερο, τις θεωρώ προκλητικές. Υποτίθεται πως κάθε εκκλησία και πολύ περισσότερο ένα μοναστήρι, θα πρέπει να αποτελεί σύμβολο της θρησκείας μας, η οποία θέλω να ελπίζω ότι δεν απορρίπτει κανένα άνθρωπο εξ’αιτίας της εμφάνισής του. Μας έδωσε την αίσθηση ότι ήμασταν παρείσακτοι και όχι επιθυμητοί σε ένα θρησκευτικό χώρο τον οποίο θέλαμε πολύ να επισκεφτούμε, αλλά δεν είχαμε τη δυνατότητα γιατί φορούσαμε φόρμες (περίεργο μιας και κάναμε την εκδρομή μας...)
Πέρα από την όμορφη θέα, δεν υπήρχε τίποτε άλλο να μας κρατήσει και συνεχίσαμε τη βόλτα μας για τη μονή του Αγ.Ιωάννη (που ήταν και ο αρχικός μας προορισμός – προσοχή γιατί οι πινακίδες στο μουσείο υδροκίνησης σας στέλνουν στη μονή Αιμυαλών και όχι στον Αγ.Ιωάννη όπως γράφουν!)
Μέσα από μία καταπληκτική διαδρομή, η οποία περιλαμβάνει και λίγο χωματόδρομο, βρεθήκαμε σε ένα τοπίο που μας έκοψε την ανάσα! Ένας πράσινος μανδύας τύλιγε από άκρη σ’άκρη το βουνό και εμείς χαζεύαμε μαγεμένοι το τοπίο. Το μοναστήρι του Αγ.Ιωάννη χωμένο μέσα στους βράχους θύμιζε κάτι απ ό Μεταίωρα. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες και μιας και ήταν ήδη μεσημέρι, ξεκινήσαμε για το δωμάτειο.
Δυστυχώς η επιλογή μας δεν ήταν και η καλύτερη (AVOID: http://www.despotikon.gr/) . Πληρώσαμε 100 ευρώ (από 150 λέει που είχε κανονικά) γιατί για το σαββατοκύριακο που θέλαμε δεν υπήρχε απλό διαθέσιμο δίκλινο και μας έδωσε τη «σουϊτα»!! Η «σουϊτα» λοιπόν ήταν σε ένα ισόγειο,με ένα πολύ μικρό παράθυρο και μία τουαλέτα στο υπόγειο χωρίς εξαερισμό.... Να μην παραλείψω και τη θέα του παραθύρου αυτού στο νεκροταφείο...Ωστόσο, θα πρέπει να αναφερθεί ότι το δωμάτειο ήταν πολύ καθαρό και το πρωϊνό πλούσιο! Δεν υπήρχε όμως λόγος να χαλάσει η διάθεσή μας καθώς μετά από λίγη ξεκούραση σειρά είχε το... φαγοπότι!
Στην ταβέρνα Δρυμώνας φάγαμε ωραία κρεατικά, ενώ πολύ καλό είναι και το καφέ Αντίκα με την ωραία διακόσμηση.
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε σχετικά αργά, καθώς μετά από μια δύσκολη βδομάδα στη δουλειά μας έλειπε αρκετός ύπνος, και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη διαδρομή Δημητσάνα - Καρκαλού - Λαγκάδια -Λίμνη Λάδωνα - Δάφνη -Βυτίνα με το αυτοκίνητο. Η εναλλακτική αυτή διαδρομή μας χάρισε πολλά όμορφα τοπία. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες χρήσιμες πληροφορίες που βρήκα στο διαδίκτυο για τη λίμνη, ενώ αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε τη συγκεκριμένη διαδρομή, αξίζει μία στάση για ξεκούραση στο χωριό Δάφνη και το καφέ Νόστος.
Τεχνητή Λίμνη Λάδωνα
Η τεχνητή λίμνη του Λάδωνα, σχήματος φιδιού, βρίσκεται ανάμεσα στα Λαγκαδινά βουνά και στο Αφροδίσιο όρος . Δημιουργήθηκε το έτος 1955 με την κατασκευή του φράγματος από τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού.
Η Λίμνη, όταν βρίσκεται στη μέγιστη στάθμη λειτουργίας της (420 μέτρα υψόμετρο), έχει μήκος 15 χμ., μέγιστο πλάτος 1500 μ. ελάχιστο πλάτος 75 μ. και η χωρητικότητά της τότε είναι 49.000.000 μ3. Η ελάχιστη στάθμη λειτουργίας της είναι 400 μέτρα. Τροφοδοτείται με τα νερά του ποταμού Λάδωνα, ο οποίος έχει τις πηγές του κοντά στη Λυκούρια και στο δρόμο του συναντά τους παραποτάμους Τράγο (Παναγίτσα) και Αροάνειο (Πλανητέρο).
Σημαντικό ρόλο έπαιξε στην περιοχή της "Κυράς το γεφύρι" που επέτρεπε το πέρασμα από τη μια όχθη της λίμνης στην άλλη. Χτίστηκε από την Αρχόντισσα της 'Ακοβας, την Κυρά, τον 13ο αιώνα. Έχει μήκος 56,60 μ. και πλάτος 2,15 μ. Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα η γέφυρα σκεπάζεται από τα νερά της λίμνης, γι αυτό η ΔΕΗ είχε εξασφαλίσει το πέρασμα ανθρώπων, ζώων και οχημάτων, με ένα πλωτό πορθμείο.
Σήμερα ανάμεσα στην παλιά γέφυρα και στο πορθμείο υπάρχει μια σύγχρονη, μεγάλη γέφυρα για την κάλυψη των αναγκών της περιοχής.
Το φράγμα
Το φράγμα κατασκευάστηκε το έτος 1955 στη θέση "Πήδημα", σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων από τα Τρόπαια. Κατασκευαστής ήταν Ιταλική εταιρεία. Το ύψος του φράγματος είναι 50 μέτρα. Σημαντικό ρόλο παίζουν οι δυο υπερχειλιστές. Βρίσκονται πάνω στο φράγμα και σκοπό έχουν την εκφόρτιση των πλημμυρικών νερών, πάνω από τη στάθμη των 420 μέτρων.
Κοντά στο φράγμα βρίσκεται η είσοδος της σήραγγας που μεταφέρει την απαιτούμενη ποσότητα νερών στους υδροστροβίλους, για τη λειτουργία του Υδροηλεκτρικού εργοστασίου.
