Εδώ και αρκετό καιρό συζητούσαμε με τη Μαρία για μία εκδρομή με Πεζοπορικό Σύλλογο. Η κατάλληλη στιγμή ήρθε όταν μάθαμε για το Πήλιο, όπου διοργάνωνε ένα τριήμερο ο Πεζοπόρος Φυλής.
Μετά από συνενόηση με την κα Πόππη, πρόεδρο του συλλόγου, για τα διαδικαστικά, βρισκόμασταν ήδη στη στάση από οπού θα μας
παραλάμβανε το λεωφορείο του συλλόγου και ξεκινήσαμε, απόγευμα Παρασκευής, για τα Χάνια, όπου βρισκόταν το Καταφύγιο «Ο ΠΑΝ» στο οποίο θα διανυκτερεύαμε.Για όσους τους αρέσει το σκι, στα Χάνια βρίσκεται και το χιονοδρομικό κέντρο ‘Αγριόλευκες’, από όπου με ορμητήριο το καταφύγιο (καθώς μπορείτε να το κλείσετε και με την παρέα σας), μπορείτε να επιδοθείτε στο αγαπημένο σας σπορ.
Μετά από μια πεντάωρη περίπου διαδρομή βρισκόμασταν στον προορισμό μας. Ήταν βράδυ και αυτό μας έκρυψε την έκπληξη που μας επεφύλασσε το ξημέρωμα της επόμενης μέρας : ένα υπέροχο τοπίο.
Περπατήσαμε με λίγη δυσκολία τα περίπου 200μ. που μας χώριζαν από το καταφύγιο, καθώς είχαμε φορτωθεί την πραμάτεια μας για το Σαββατοκύριακο, όμως η φιλοξενία που συναντήσαμε από τους ανθρώπους του καταφυγίου αποζημίωσε την όποια κούρασή μας. Βγάλαμε τα παπούτσια μας (συνήθεια που μου θύμισε το χωριό μου...) και ήπιαμε από το τσιπουράκι που μας κέρασαν δίπλα στο τζάκι, ό,τι έπρεπε εκείνη την ώρα!
Δεν αργήσαμε να κοιμηθούμε και Σάββατο πρωί μετά το πρωινό μας, ήμασταν έτοιμοι για την περιήγησή μας. Όπως μου είχε ήδη εξηγήσει η κυρία Πόππη, στο συγκεκριμένο
σύλλογο, βασική προτεραιότητα είναι οι άνθρωποι που συμμετέχουν να περνάνε καλά και να κάνουν πράγματα που τους αποσυμπιέζουν, κάτι το οποίο με βρήκε απόλυτα σύμφωνη και με χαροποίησε. Για το λόγο αυτό υπάρχει διαχωρισμός σε δύο ομάδες, την πεζοπορική και την τουριστική. Επιλέξαμε να ακολουθήσουμε τη δεύτερη ομάδα και αφού αφήσαμε τους πεζοπόρους στα Κάτω Λεχώνια από όπου θα ξεκινούσαν τη διαδρομή τους,
κατευθυνθήκαμε στις Μηλιές με το λεωφορείο. Καθίσαμε σε ένα πολύ όμορφο καφέ και συζητώντας με την ιδιοκτήτριά του μάθαμε ότι δεν το έχει διαφημίσει πουθενά, γι’αυτό και βρίσκω την ευκαιρία να το κάνω εδώ! Θα το βρείτε πριν την πλατεία, όπως ανεβαίνετε, στα αριστερά σας (μιας και το όνομά του μου διαφεύγει...!) Στη συνέχεια, επισκεφτήκαμε το Λαογραφικό Μουσείο και τη Βιβλιοθήκη ‘Ψυχής Άκος’ το οποίο σημαίνει Θεραπεία Ψυχής, όπως μας εξήγησε η ξεναγός. Φεύγοντας νιώθαμε ότι είχαμε αποκομίσει σημαντικές πληροφορίες τόσο για τον τρόπο ζωής των Μηλιωτών, όσο και για τους λόγιους της εποχής οι οποίοι είχαν συμβάλλει στην Επανάσταση.
Διανύοντας ένα πλακόστρωτο δρομάκι από την πλατεία φτάσαμε στο σταθμό του τρένου. Εκεί θα περιμέναμε τους πεζοπόρους μας! Το μικρό τρενάκι δεν εκτελεί δρομολόγια το χειμώνα, ωστόσο η διαδρομή αν σας φέρει ο δρόμος σας προς τα εκεί κατά τους καλοκαιρινούς μήνες είναι κάτι το οποίο δεν πρέπει να χάσετε. Εμείς περπατήσαμε για λίγο στις ράγες ώσπου να συναντήσουμε τους υπόλοιπους και όλοι μαζί γυρίσαμε πίσω στο σταθμό. Η ώρα της αναμονής μέχρι να μαζευτούμε όλοι, έμοιαζε αρκετή και έτσι βρήκαμε ευκαιρία για ένα τσιπουράκι (μιας και ο Βόλος φημίζεται γι’αυτο!).
Η επιστροφή στα Χάνια έγινε μέσω Τσαγκαράδας και μπορέσαμε έτσι να θαυμάσουμε τα υπέροχα πράσινα τοπία, αν και δεν ενδείκνυται για όσους ζαλίζονται στις στροφές...
Φάγαμε στο «Λούκουλο», με αρκετά καλό φαγητο και σειρά, είχε το γλέντι στο Καταφύγιο! Με τραγούδι, χορό και παραμύθια δίπλα στο τζάκι αφήσαμε πίσω μας ένα όμορφο Σαββατόβραδο.
Είχε φτάσει η Κυριακή, μέρα της επιστροφής, και μετά το πλούσιο πρωϊνό, ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας στα Χάνια σε ένα κατάφυτο μονοπάτι. Μυρίσαμε τα αρώματα της φύσης και γευτήκαμε τους καρπούς. Καταλήξαμε μετά από δύο ώρες στο σημείο όπου μας περίμενε το λεωφορείο.
Προμηθευτήκαμε παραδοσιακά προϊόντα, όπως μέλι, παστέλι και γλυκά του κουταλιού και ξεκινήσαμε για τον Αγ.Λαυρέντιο ένα μικρό αλλά αξιοσημείωτο χωριουδάκι. Απολαύσαμε τον καφέ μας στην πλατεία, στο Platanus Orientalis (όνομα περίεργο για καφέ του χωριού!) και μετά για φαγητό στης Φρόσως (Ταβέρνα ο Λωτός). Τα εδέσματα ήταν πολύ καλά, αν και το άγχος της κυρίας Φρόσως για να μας ευχαριστήσει όλους (ήμασταν και 40 άτομα!) ήταν μεγάλο...
Ήταν ήδη απόγευμα και είχε έρθει η ώρα του γυρισμού.. Οι τελευταίοι αγόρασαν ακτινίδια από τον πλανόδιο παραγωγό και επιβιβαστήκαμε για την επιστροφή στην Αθήνα.. Κανείς δεν φανταζόταν την ταλαιπωρία που μας περίμενε καθώς, λόγω έργων, ούτε λίγο ούτε πολύ χρειαστήκαμε 7,5 ώρες για να φτάσουμε στην Αθήνα...
Βέβαια, η ομάδα δεν πτοήθηκε και άρχισε να εφαρμόζει το «ότι δεν μπορείς να αποφύγεις απόλαυσέ το!!!». Η κυρία Πόππη έδωσε το έναυσμα και τη σκυτάλη (μικρόφωνο!) πήρε ένας κύριος -του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι – και έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ!!! Αν και δικηγόρος στο επάγγελμα, θα μπορούσε άνετα να είναι κωμικός.. Μετά από τα αλλεπάλληλα κύματα γέλιου που μας συνεπήραν, ξεκίνησε το τραγούδι! Η ώρα πέρασε ευχάριστα και ούτε καταλάβαμε πότε φτάσαμε.
Μάλλον θα τους ξαναδούμε στην επόμενη εκδρομή τους!! Πάντα τέτοια ΠΕΖΟΠΟΡΕ!!!!!
